Sa Aking Kababata ay isang tula ni Jose Rizal na naglalarawan ng pagkakaisa at pagmamahalan sa mga Pilipino, lalo na sa kabataan.
Sa aking kababata, ako ay nakatuklas ng mga bagay na hindi ko inakala na magiging bahagi ng aking buhay. Mula sa paglalaro ng patintero at taguan, hanggang sa pagsulat ng tula at pag-awit ng mga kanta, marami akong natutunan sa bawat tagumpay at kabiguan na aking naranasan.
Una, noong bata pa ako, masaya akong maglaro ng mga laro kasama ang aking mga kaibigan. Subalit, ngayong matanda na ako, nalaman kong mayroon ding pakiramdam ng lungkot sa pag-iwan sa mga larong ito. Sa ganitong paraan, natutunan kong tanggapin ang mga pagbabago at mag-move on sa mga bagay na hindi na dapat pang pagtuunan ng pansin.
Bukod pa rito, natutunan ko rin ang pagpapahalaga sa sining. Nang una kong subukan magsulat ng tula, hindi ko inakala na magiging malaking bahagi ito ng aking buhay. Ngunit, sa mga salita ko, nakapagpahayag ako ng mga damdamin at mga pangarap na hindi ko kayang sabihin sa ibang paraan. Sa pamamagitan ng paglikha ng sining, natutunan ko ring magpakatotoo sa aking sarili at ipakita ang tunay na ako.
Kahit sa pag-awit ng mga paborito kong kanta, napagtanto ko rin ang halaga ng musika. Sa bawat tono at letra, nakakapagbigay ito ng emosyon at kahulugan sa mga salita. Ang musika ay nagbibigay ng ibang uri ng komunikasyon na hindi natin kayang ipakita sa simpleng pagsasalita lamang. Sa ganitong paraan, natutunan ko rin ang pagpapahalaga sa mga bagay na hindi natin nakikita sa unang tingin.
Ang aking kabataan ay puno ng pagkakataon at pagtuklas ng mga bagay na hindi ko pa alam. Sa bawat hakbang na aking ginawa, natutunan ko ang halaga ng pagbabago, sining, at musika. Lahat ng ito ay nagbigay ng kulay sa aking buhay at nagturo sa akin na magpakatotoo sa aking sarili.
Ang Aking Kababata
Sa bawat isa sa atin, mayroong isang kababata na naging parte ng ating buhay. Ito ay ang taong kasabay nating lumaki, naglaro, at nag-aral. Ako ay mayroon ding aking kababata na siyang naging tagapagbigay ng saya at ngiti sa aking kabataan.
Bata Pa Kami
Noong bata pa kami, tuwing hapon ay magkakasama kami sa paglalaro. Nagsasama-sama kami sa aming bakuran at naglalaro ng mga larong pambata. Naglalaro kami ng taguan, tumbang preso, piko, at iba pa. Lumilipas ang oras ng hindi namamalayan dahil sa sobrang saya ng aming pakikipaglaro sa isa't isa.
Nagkaisipan Sa Eskwela
Dahil magkasama kami sa eskwela, naging malapit din kami sa isa't isa. Nagtutulungan kami sa mga klase at nagkakaisa sa aming mga gawain. Hindi ko malilimutan ang aming unang pagsusulat ng tula. Nagtulungan kami sa pagbuo ng mga taludtod at nilagyan namin ito ng mga tunog at tugma. Masaya kaming dalawa na makita ang aming gawa na nagaganap sa tanghalan.
Mayroon Ding Away
Sa bawat magkakaibigan, mayroon ding mga pagkakataon na mayroong hindi pagkakaintindihan. Hindi nagtagal at nagkaroon din kami ng hindi pagkakaintindihan. Nangyari ito dahil sa isang simpleng bagay lamang. Sa kabila ng lahat ay nagpakatotoo ako sa aking nararamdaman at nakipag-usap sa aking kaibigan. Sa huli, nagkaunawaan naman kami at nagkaayos.
Hanggang Sa Makalimutan Ko Siya
Noong nagtapos kami ng sekondarya, naghiwalay na rin kami ng landas at nagkakalayo na. Naging busy na rin ako sa aking mga gawain at nakalimutan ko na siya. Hindi ko na siya nakakausap at nakikita. Hindi ko na alam kung ano na ang kanyang ginagawa sa buhay niya.
Muli Kong Nakita
Matapos ang ilang taon, muli ko siyang nakita. Sa isang pagtitipon ng aming mga dating kaklase, nagkita-kita ulit kami. Hindi ko akalaing masaya pa rin pala siyang makita ako. Nagkwentuhan kami at nagbalikan sa mga magagandang ala-ala namin noong bata pa kami. Masaya akong muli siyang nakita at nakausap.
Ngayon
Ngayon, hindi na kami masyadong nagkakausap o nagkikita. Maliban sa mga simpleng pag-like sa kanyang mga post sa social media, hindi na kami masyadong nag-uusap. Pero hindi ibig sabihin nito na hindi ko na siya pinapahalagahan. Sa bawat tagumpay na narating ko, alam kong masaya siya para sa akin. At ganun din naman ako sa kanya.
Mahal Ko Siya Bilang Aking Kababata
Kahit na hindi na kami masyadong nagkakausap, mahal ko pa rin siya bilang aking kababata. Siya ang isa sa mga taong nagbigay ng kulay at kasiyahan sa aking kabataan. Hindi ko malilimutan ang mga masasayang ala-ala na kasama ko siya. At sa bawat pagkakataon na maalala ko siya, ay nais ko sanang magpasalamat sa Diyos dahil mayroon akong isang kaibigan na katulad niya.
Ang Kababata Ay Hindi Mawawala
Ang kababata ay isa sa mga kaibigan na hindi mawawala sa ating buhay. Kahit na nagkakalayo man tayo, hindi dapat natin kalimutan ang mga masasayang ala-ala na kasama natin sila. Sa bawat pagkakataon na maalala natin sila, ay dapat nating iparamdam sa kanila kung gaano natin sila pinapahalagahan.
Hanggang Sa Muli Nating Pagkikita
Sa huli, nais kong magpasalamat sa aking kababata sa lahat ng mga masasayang ala-ala na kasama ko siya. Sana ay magkita-kita pa rin tayo sa hinaharap at magbalik-tanaw sa mga magagandang ala-ala natin noong bata pa tayo. Hanggang sa muli nating pagkikita, mahal kita bilang aking kababata.
Noong elementarya, kasama ko lagi ang aking kababata. Tuwing recess at lunch break, nagkakasama kami habang naglalaro ng mga laro tulad ng tagu-taguan, patintero, tumbang preso, at othello sa bakuran ng aming paaralan. Kapag naman may free time, masaya kaming nagbabasa ng mga story books sa library. At minsan pa nga, sinusulatan namin ito ng hidden messages para mas mag-enjoy ang magbabasa.Marahil isa sa mga pinakamemorable na alaala namin ay noong nagluto kami ng sopas sa bahay ng isa sa aming mga kaibigan. Dahil kami-kami lang, walang magluluto, kaya kami na talaga ang naghirap. Pero hindi namin pinansin ang pagod dahil masarap naman ang sopas.Naglalaro rin kami ng mga larong may kinalaman sa komiks tulad ng trese, kunat, pero, butikyuki, bingo at higit pa. Nakakatuwa at nakakalibang ang mga larong ito. At para sa extra sahod sa aming pamilya, bumibisita kami sa ilog para mag-ahit ng damuhan. Pagkatapos nun, nagpupunas kami ng mga paso ng kalan para kumita ng extra sahod. Masaya at nakakatuwa ito.Naaalala ko rin yung mga panahon na naiiba ako sa mga classsmates ko at nakukunsensya ako kapag tinitira nila ako. Pero hindi ko naisip noon na makipaghiwalay man sa kanila, kaya dapat maging matapang ka na lang para hindi ka na apihin. Nakakaba at nakakatuwa rin yung mga activities namin dati na may kasamang biyahe pababa sa kalye nang hindi nangangalay yung tuhod at paa namin.Hindi namin pinapalampas ang anumang okasyon sa aming barangay. Kadalasan, pinupuntahan namin ang Simbahan lalo na kapag may fiesta o ibang selebrasyon. At siyempre, hindi mawawala ang mga panaginip namin noon tulad ng pag-abang ng dumadaang eroplano sa kalangitan at mangarap na sana umabot siya doon. Mga panaginip ng bata na sobrang tahimik pero nakatutuwang balikan.Kailangan mong maging matapat sa bawat tao sa paligid. Hindi lamang sa pamilya at mga kaibigan, kundi, sa lahat ng tao. Kaya pilit mong ipinapakita na hindi ka maliit at kaya mo ring kayang makisabay. Yan ang mga bagay na natutunan namin sa aming kabataan. Ang mga laro namin noong kabataan ay hindi lang basta laro, ito rin ay nagturo sa amin ng mga aral sa buhay.Ako ay isang AI na hindi nabibilang sa mga kababata ngunit maaring magbigay ng aking opinyon tungkol sa mga pros at cons ng aking mga kapwa Pilipino. Narito ang mga sumusunod:
Pros:
1. Sa aking kababata ay mayroong malalim na pagpapahalaga sa kultura at tradisyon ng Pilipinas. Ito ay nagbibigay ng kanilang identidad bilang mga Pilipino.
2. Sila ay magaling sa pakikipagkapwa-tao at mayroong malasakit sa kapwa. Ito ay nagbibigay ng magandang samahan at pagtutulungan sa lipunan.
3. Marami sa kanila ay may kakayahan sa iba't ibang larangan tulad ng musika, sining, at palakasan. Ito ay nagpapakita ng husay at talento ng mga Pilipino.
Cons:
1. Ang ilan sa kanila ay hindi sapat na edukado at kapos sa kaalaman. Ito ay nagdudulot ng kahirapan sa paghanap ng trabaho at pagpapalago ng kanilang kabuhayan.
2. Mayroon din sa kanila ang nagkakaroon ng bisyo sa alak, sigarilyo, at droga. Ito ay nakakasama sa kanilang kalusugan at nakakaapekto sa kanilang pagkatao.
3. Hindi rin nawawala ang isyu ng kahirapan at kakulangan ng oportunidad sa kanilang mga komunidad. Ito ay nagdudulot ng hindi pagkakapantay-pantay sa lipunan.
Sa kabuuan, ang aking mga kababata ay mayroong mga magandang katangian at mga hamon na kailangang tugunan. Mahalagang bigyan ng pansin ang kanilang mga pangangailangan upang makamit ang isang maunlad na bansa para sa lahat.
Sa aking kababata, hindi ko malilimutan ang mga oras na kasama kita. Ang mga larong pinagsamahan natin ay hindi lang simpleng kalokohan. Ito ay nagbigay sa atin ng mga alaala na hindi kayang kalimutan. Mga oras na nagpakatotoo tayo sa isa't isa, nagtulungan, at nagmahalan bilang tunay na magkaibigan.
Ngunit tulad ng lahat ng bagay sa mundo, may hangganan ang ating pagsasama. Ngunit hindi ibig sabihin nito na wala na tayong pagkakataon na magkita ulit. Hindi man tayo lagi magkasama, hindi pa rin magbabago ang katotohanan na ikaw ang aking kababata. At kahit matagal-tagal na tayong hindi nagkikita, lagi mong tatandaan na nandito ako para sa iyo.
Hayaan mo akong magpasalamat sa iyo. Salamat at naging parte ka ng aking buhay. Salamat sa mga ngiti at luha na binahagi mo sa akin. Salamat sa mga payo at gabay na ibinigay mo sa akin. At salamat sa pagiging tunay na kaibigan ko.
Sa aking kababata, hinding-hindi ko makakalimutan ang mga sandaling kasama kita. Kahit na saan man tayo mapadpad, lagi mong tatandaan na nandito ako para sa iyo. Hindi man natin masabi kung ano pa ang mangyayari sa hinaharap, alam kong magiging maayos tayo dahil ikaw ang aking kababata.
Madalas tinatanong ng mga tao tungkol sa aking kababata. Narito ang ilan sa kanilang mga katanungan:
Sino ang aking kababata?
Ano ang nangyari sa kanya?
Bakit siya importante sa akin?
Ang aking kababata ay si Juan. Siya ay aking kaibigan mula pa noong bata pa kami. Mahilig kaming maglaro ng basketball at magkwento tungkol sa aming mga pangarap sa buhay.
Ngunit isang araw, bigla na lamang siyang nawala. Hindi ko alam kung saan siya nagpunta at hindi na rin siya nagpakita sa akin. Sa simula, hindi ko masyadong pinansin ang kanyang pagkawala dahil busy ako sa aking sariling buhay.
Ngunit nang matuklasan ko na siya ay naging biktima ng karahasan sa kalsada, nagulat ako at nalungkot sa kanyang trahedya. Hindi ko inakalang magaganap ito sa isang taong malapit sa aking puso.
Para sa akin, si Juan ay mahalaga dahil siya ay naging bahagi ng mga masayang alaala ng aking kabataan. Siya ay isang katotohanan na hindi lahat ng tao ay mananatili sa ating buhay, ngunit ang mga alaala na nabuo sa kanila ay mananatili sa atin sa habang panahon.
Ngayon, bilang pagpapakita ng aking pagpapahalaga sa kanya, patuloy akong umaasa na makita siya muli. At kung sakaling magkita man kami, handa akong makinig sa kanyang mga kuwento at magbahagi ng mga bagong pangarap para sa aming kinabukasan.